Zafer Özden, Film Eleştirisi kitabında, film sanatının tarihsel gelişimini anlatırken televizyon ile sinema ilişkisinden şöyle bahseder: “Ellili yıllarda televizyonun sinema seyircisini salonlardan evlere çekmesi yalnızca endüstriyel bir dönüşüme değil, aynı zamandan film kültürü üzerindeki bir etkiye de işaret etmekteydi. Başlangıçta televizyonu ciddi bir rakip olarak gören ve bu yeni araç ile uzlaşmayı reddeden film şirketleri zamanla uzlaşma yoluna giderek film arşivlerini bu yeni aracın hizmetine açmak zorunda kalmışlardı. Bu durumun sonucunda televizyon film kültürünün gelişmesine katkı sağlama işlevi edinmişti.”

Televizyon gerçekten de sinemanın gelişimini kısıtlamıştır; popüler olmasıyla birlikte ise insanların sinemaya olan ilgisi fazlasıyla azalmıştır. İnsanları tekrardan sinemaya çekmeye çalışan film şirketleri üç boyut, sinemaskop gibi teknik yenilikler deneseler de hiçbir şey eskisi gibi olmamıştır. Aslına bakarsanız şu anda durum böyledir. Günümüzde de çoğu insan ulaşımı kolay, rahat ve en önemlisi düşünmeden tüketilebilecek onlarca programa sahip olduğu için televizyondan vazgeçemezler. Ama televizyondan vazgeçemeyen bu tip insanlar için sinema da basit bir tüketimden ibarettir. Onları güldürecek bir film olması yeterlidir, daha fazlasını aramazlar…

Televizyon eleştirisi yapıyor gibi görünse de Kanal-İ-zasyon dalga geçtiği programlardan pek farklı değil açıkçası. “Hayvanım Olur musun”, “Tuvaletteyiz”, “Kim 500 Tokat İster” gibi programlarla ne güldürebiliyor ne de eleştirebiliyor. Üstelik yarısından fazlası sadece programlardan oluşan film, skeç mantığı ile ilerliyor bu da son derece kopuk ve etkisiz olmasına sebep oluyor. Musallat filminin yaratıcısı olan Alper Mestçi ile Okan Bayülgen’in ortaklığının ürünü olan film tam bir fiyasko olmuş bana kalırsa. Filmi henüz izlememiş biri için Okan Bayülgen’in filmde oynaması beklentileri yükseltiyor olabilir ama bence Okan Bayülgen’in kendisi bile bu filmi izlemeye tahammül edememiştir…