Bağımlılığın eşler üzerindeki etkisinden bahseden “Siyah” ve “Beyaz”, karakterler ve olay sebebiyle birbiriyle bağlantılı iki kamu spotu. “Beyaz”, şırıngaya hapsolmuş bir hayatın, gergin bir atmosfer içinde nasıl mahvolduğunu işliyor. Aile hayatının dağılma ihtimali ve dünyaya gelme olasılığını bağımlılık sebebiyle kaybedebilecek bir bebeğin sesleri bu konu üzerinden sahnelere dahil oluyor. Krize girmiş bir bağımlı, şırınga, dağınık bir evde sıkıntılarıyla yalnız kalmış bir insanı görmek mümkün burada. Acı çeken ama bağımlılığından kurtulamayan her insanın hikayesi bu.

Burada iyimser bir bakış açısıyla seyirciye yaklaşma var. Bu hikâyede huzur, bir tercihe bağlı olarak kullanılmış. Son sahnede her şeyin düzelebileceğini yahut kötülüklere mahal vermeden güzelliği tadabileceğini gösteren bir huzur var. Fakat bu son, verilen tercihe göre, giriş sahnesindeki kadının tek başına sahilde denize bakması ile işaret edilmiş oluyor. 

Kamu spotu, içinde, kısa sürede karşısındakini ikna etme gerçeğini taşıyor. İşlenen konu tek başına yeterli olmayacağı için, etkileyici olma açısından müziğin ve kullanılan seslerin de payının büyük olduğunu düşünüyorum.

Hiç tanımadığımız karakterleri kısa sürede bağımlılık sorunları ve hayatlarına verdikleri zararlar ile tanımak ve bilmek için geçmişe dönüp hatırlamaların/hatırlatmaların kullanılması güzel bir yol. “Siyah”da olduğu gibi “Beyaz”da da yakın plan “göz” sahneleri kullanılmış. Aniden açılan bir gözün içinden yaşananları kişiyle beraber biz de görmüş oluyoruz böylece. Geçişlerin diğer iki kamu spotuna nazaran “Beyaz”da daha yumuşak ve güzel kullanıldığını düşündüğümü de belirtmeliyim. Son olarak Uğur Tatar’ın farklı bir yorumdan daha çok, bilenen gerçekleri güzel bir şekilde sunduğunu söylemek isterim.

Yazar: Ülkü Tatar